KİM DAHA DEĞERLİ?

KİM DAHA DEĞERLİ?
Hayat felsefeme göre:
Görevini layıkıyla yapan bir hizmetli, görevini savsaklayan veya beceriksiz bir müdürden/genel müdürden daha değerlidir ve saygıya daha layıktır.
Kişiler görev aldıkları (veya işgal ettikleri) yerin hakkını verip vermediklerine göre, değerlidir, az değerlidir veya değersizdir benim gözümde.
Görevini kötüye kullananlara gelince, elini sıksam elim kirlenir diye düşünürüm

DÜĞÜN SALONLARINDA LÜTFEN KUR'AN OKUTMAYIN

DÜĞÜN SALONLARINDA LÜTFEN KUR'AN OKUTMAYIN
Düğün ve sünnet merasimi sezonuna girdik.
Bazı düğün ve sünnet törenlerinin başında Kur'an okutuluyor.
Bir yandan Kuran okunurken diğer yandan gürültü devam ediyor.
Bazı bayanların kıyafeti Kur'an dinlemeye uygun olmayabiliyor.

DİKKAT EDİN!
Kur'an tören aksesuarı değildir.
Hele bir de Kuran'la başlayıp dansla biten törenler yok mu?
Ne desem bilemiyorum.

NE VERİRSEN VER...

   En fazla rahatsız olduğum şeylerden birisi de, "ne verirsen ver" sözüdür.

Mesela;

Bazen bir tanıdığımıza bir şey yaptırırız. Malzemeyi bırakıp gider, iş bitiminde ustanın yanına varırız. Ustaya sorarız

- Ustam borcumuz?..

Cevap:

-Hocam ! ne verirsen ver…

İşte bu cevap beni en fazla rahatsız eden cevaptır.

Niçin?

1-Ben bu piyasayı bilmiyorum ki üç aşağı beş yukarı bir şey tahmin edeyim.

2-Buna ne kadar zaman harcadığını da bilmiyorum. Belki üç dakika uğraştın, belki üç saat uğraştın.

Ha şöyle dese bir nebze anlarım. "Hocam bunu piyasaya şu fiyata yapıyorum. sen ne verirsen ver" dese ona uygun bir şey düşünürüm.

Bu tür cevaba ne gerek var ustam. Sen emeğinin karşılığı neyse onu söyle.

Hem sen mağdur olma, hem de karşıdakini zor durumda bırakma.

ÜNİVERSİTE MEZUNU, İŞSİZ/MUTSUZ GENÇLER.

   Bazı gençlerimizin üniversite hayali küçük yaşlarda başlar. Ailelerin ve çevrenin de bunda etkisi vardır.

Bu gençlerimiz zamanı gelip üniversiteyi kazandığında tabii ki büyük sevinç yaşarlar. Okumak ve mezun olabilmek için de, emek, zaman ve para sarf ederler.

Hayalleri vardır, umutları vardır geleceğe ait.
Bazen zamanında, bazen de uzatmalı olarak okul biter.

Genç ve ailesi sevinçlidir. Artık hayallerin gerçeğe dönüşmesi vakti gelmiştir.
Ne var ki pek çok mezun için asıl problem okul bittikten sonra başlar.

Çünkü birçok fakültenin mezuniyet sonrası iş imkanı kısıtlıdır. Hatta bazılarının yok denecek kadar azdır.

Birkaç yıl sınavlara hazırlanarak geçirilir. Bu yıllar nispeten problemin az olduğu zamanlardır. Sınav kazanılacak ve hayaller gerçekleşecektir.

Fakat her geçen yıl genç psikolojik olarak biraz daha yıpranır. Baba parası yemek ağır gelmeye başlamıştır.

Hayalindeki mesleğe ulaşamamıştır. Bu arada yaş yirmi beş ile otuz arasıdır. Diğer mesleklere girmek için  ise bazen yaş geçmiş olur, bazen de onu yapmaya gururu müsaade etmez.

Zaten çalışmak istese de bazı işyerleri onları çalıştırmak istemez haklı olarak. İşveren de haklıdır kendine göre, Öyle ya, siz iş veren olup, vasıfsız bir eleman alacak olsanız üniversite mezunu birisini mi tercih edersiniz? Yoksa lise veya ortaokul mezunu birisini mi?

Neticede yaşı otuza yaklaşmış, kendine uygun iş bulamamış (dolayısıyla hayalleri yarım kalmış, kendini değersiz hisseden) bu türde üniversite mezunu pek çok gencimiz, hayata küser. Devleti'ne küser. Çevresinin bakışlarından dahi rahatsız olurlar.

Düşüncem şudur:
Üniversiteye gidecek gençler ve aileleri, eğer gideceği fakültenin iş imkanları kolay değilse tekrardan düşünsünler. Çünkü mesele sadece işsizlikle kalmayıp gencin ruh dünyasını perişan eden bir duruma dönüşüyor.

Yol yakınken kendilerine uygun bir mesleğe yönelsinler.
Dimyata pirince giderken eldeki bulgurdan olmasınlar.

Ailenin durumu müsaitse ve "Benim çocuğumun işi zaten hazır. Bir de fakülte bitirsin" diyorlarsa onlara bir şey diyemem, hatta tavsiye ederim, en azından değişik çevreler tanımış olurlar. Ufukları da açılmış olur.
Ailenin böyle imkanı yoksa, küple ilgili bir darb-ı mesel vardır ya! öyle olabilir:
"Yerden göğe küp dikseler,Yerden göğe küp dizseler/Birbirine bendetseler/Altından birin çekseler/Seyreyle sen gümbürtüyü."

Tabii bu küp meselesini gençler pek anlayamadı. Eskiden evlerde topraktan yapılıp pişirilmiş turşu, un gibi şeyleri koymak için küpler bulunurdu.

HATALARIMIZ KARŞISINDAKİ TAVIRLARIMIZ

Bizler, bazen bilerek, bazen de bilmeyerek yanlış yapabiliriz. Bilmeden yaptığımız yanlışlara hata diyoruz.

Hata yapmak gayet insani bir durumdur. Bizi değerli veya değersiz yapan şeyler ise hatalarımız karşısındaki tutumlarımızdır.

İblis Hz Ademe secde edin emrine muhalefet etmiş. Sonra da bu yanlışını savunmaya geçmiş. yanlışta ısrar etmiş. Çevresini suçlamış sonunda lanetlenmiştir. (A'raf/11-18)

   Hz Adem a.s ve eşi yasaklanan "ağaca yaklaşmayın" emrine muhalefet etmiş. Fakat hatalarını anlayıp pişman olmuş, özür dileyip tevbe etmişlerdir.
 Kendilerinin hatasında iblisin de büyük payı olmasına rağmen suçu iblise atmamışlar, suçu kendilerinde görüp "Rabbena zalemne enfüsena fein lem teğfirlena ve terhamne le nekünenne minel haşirin.  Ey Rabbimiz biz kendimize yazık ettik. Eğer bizi bağışlamaz ve merhamet etmezsen kaybedenlerden oluruz" (A'raf/ 23)diyerek niyazda bulunmuşlar ve neticede bağışlanmışlardır.

DERVİŞİN BÜROKRAT OLAN ARKADAŞI.

   Derviş, arada bir arayıp hal hatır sorduğu bürokrat arkadaşını telefonla aradı. Telefon cevap vermedi. Her zamanki gibi müsait olduğunda döner diye beklerken sekreteri cevaben aradı. "...  Beyin toplantıya gittiğini, önemli bir durum varsa kendisinin ilgileneceğini" belirtti. Derviş, artık hal-hatır sormak için arkadaşını aramaması gerektiğini anladı ve öyle yaptı.

   Bir gün dervişe bir tanıdığı gelip, derdini anlattı. Hakikaten mağdur durumdaydı. Derviş, bunu bürokrat arkadaşının halledebileceğini, O halledemese bile halledecek bir tanıdığı olacağını düşündü. Telefon açtı. Telefon çaldığı halde cevap vermedi. Mutlaka dönerler diye düşündü derviş. Akşama kadar umutla bekledi. Her telefon çalışında  arkadaşından geliyordur diye düşündü fakat, dönen olmadı

Üç gün sonra tekrar aradı yine aynı durumla karşılaştı. Derviş artık arkadaş olduğu kişiyle arkadaş kalamadıklarını iyice hissetti.

   Dervişin zihni gerilere çook gerilere gitti. ilkokul, ortaokul ve liseyi birlikte okumuşlardı. Aralarındaki samimiyet ancak dostluk ile ifade edilebilirdi. İlk okul üçüncü sınıftan itibaren lise sona kadar aynı sıra ve masayı paylaşmışlar, okul harici zamanlarının çoğunluğunu birlikte geçirmişlerdi. Öyle ki akşam yemeklerini bazen birinde bazen de öbürlerinde yerlerdi.  Üniversite sınavına girmeden aynı tercihleri aynı sıraya göre yapmışlar (o zamanlar sınava girmeden tercihler yapılırdı) ve üniversiteyi de aynı fakültelerde okumayı hedeflemişlerdi. Sınav sonuçları geldiğinde ise farklı illerdeki fakülteleri kazandıklarını öğrenip ikisi de üzülmüşlerdi. Fakat üniversitede farklı illerde olmalarına rağmen irtibatları en sıkı şekilde devam etmişti.

   Arkadaşı fakülteden sonra bürokratlığa atanmıştı. Alt seviyede bürokrat iken irtibatları ve samimiyetleri yine devam etmişti. Birbirlerini haftada en az bir kez telefonla arayıp hal hatır sorarlardı.

  Aradan zaman geçmiş, arkadaşı üst düzey bürokratlığa getirmişti. İlk zamanlar birbirlerini arayıp sorarlarken zamanla aramaların tek taraflı hale dönüştüğünü fark etmişti derviş. Her seferinde derviş arıyor arkadaşı sadece cevap veriyordu.
"Demek ki işleri git gide yoğunlaşıyor "diye düşünmüştü. Eee kolay değildi. Sorumluluğu artmıştı. 

   Aradan üç ay daha geçmişti ki derviş bir şey daha fark etti. Arkadaşıyla konuşma süreleri git gide azalıyordu. Daha çok derviş soruyor arkadaşı cevaplıyor, arkadaşı dervişe pek sormuyordu. Derviş acaba işlerine engel mi oluyorum diye düşünmüş ve önceleri iki haftaya, sonra üç haftaya, sonra da bir aya çıkarmıştı aramalarını.Telefon konuşmaları da eski samimiyetini kaybetmiş, baya bi resmiyet kazanmıştı.

  Derviş, gerek gazetelerden gerekse sosyal medyadan arkadaşının çevresinin ve ilgi alanlarının değiştiğini öğrendiğinde meseleyi kavramaya başlamıştı. Herkes emsaliyle müşerref olmalıydı!. Arada mevki olarak büyük uçurumlar oluşmuştu!

  Oysa derviş de arkadaşı da makam ve mevkileri insanlara hizmet aracı olarak görürler  bunların önemsiz olduğunu düşünürlerdi.

"Demek ki makamların değişmesiyle insanın çevresi ve düşünceleri değişebiliyormuş." demişti kendi kendine.

Bayramlarda ve özel günlerde arkadaşından mesajlar geliyordu gelmesine de, mesajın toplu mesaj olduğu belliydi. Derviş de nezaketen cevap yazıyordu.
  
   Bir gün caminin yanındaki çay ocağında çay içerken yan masadakilerin arkadaşı hakkında konuşmaları dikkatini çekti. Arkadaşı bir kaç gün önce il ve ilçeye gelmiş bir dizi toplantıya katılmış ve dönmüştü. O an içinin acıdığını hissetti derviş.

   Nasıl olurdu? Bir zamanlar bir birlerini her gün arayıp soran görmediklerinde özleyen, buluştuklarında uzun süre sohbet eden arkadaşı ilçeye geliyor ve haber dahi vermiyordu. Kalbindeki son şeylerin de koptuğunu hissetti derviş.
 Bundan sonra hiç arayıp sormadı, fakat medyadan ve sosyal medyadan az da olsa takip ediyordu.
Bir gece dua ederken duasının bir bölümünde isim isim dua ettiği arkadaşlarının arasında bürokratın olmadığını fark etti. Bunu bilinçli mi yapmıştı? Ne kadar zamandan beri bu böyleydi hatırlayamadı. Halbuki ilk sıralarda onun ismini sayardı dualarında...
   Aradan bir kaç yıl daha geçti. Arkadaşı  bürokraside biraz daha yükselmiş ve toplumun çoğunluğu tarafından tanınır hale gelmişti.  Medyada daha sık görünüyor, röportajları haber kanallarında yayınlanıyordu. İlçede ondan bahsedilirken geleceğin bakanları arasında olması gerektiği bile konuşuluyordu.

   Bir gün bir gazetede arkadaşı aleyhine yazı gördü. Dikkatle inceledi. Arkadaşı, görevini kötüye kullanmakla itham ediliyordu. Birilerine haksız çıkar sağladığından bahsediliyor bunun için ne kadar menfaat temin ettiği vs. suçlamalar devam ediyordu. Ertesi gün daha fazla gazetede, TV kanallarında konuyla ilgili haberler geçmeye başladı. Sosyal medyada bazıları tarafından adeta linç edilmeye çalışıyordu. Derviş bu duruma çok üzüldü.
   Arkadaşı gerçekten görevi kötüye mi kullanmıştı? Yoksa güvendiği elemanlar farkına varmadan ona imza mı attırmışlardı? Yani ihmal mi vardı? Veya birilerinin işine gelmediğinden iftira mı atılıyordu?
   Bunların hepsi de ihtimal dahilindeydi ve dervişin bunu bilmesi mümkün değildi. Her kafadan bir ses çıkıyor hangi haberin doğru olduğu bilinmiyordu. Derviş arkadaşı hakkında yine de hüsn-i zanda bulundu.
 Bir sabah, arkadaşının bürokratlıktan alındığını ve pasif bir göreve alındığını öğrendi gazetelerden.
   İçini yokladı. Bu şekilde bitmesine üzüldüğünü hissetti. Fakat arayıp bir geçmiş olsun demek içinden gelmedi.
   Arkadaşının bürokratlığının sona ermesiyle çevresi de birden değişmeye daha doğrusu boşalmaya başladı. Daha önce ona gözükmek ve onunla selamlaşmak için özel gayret gösteren kişiler ya zoraki selam veriyorlar ya da görmezden geliyorlardı. Gittiği yerlerde de artık özel muamele ve ilgi görmüyor sıradan vatandaş muamelesi yapılıyordu.
   İlgiye ve saygıya alışmış bürokrata bu durum çok ağır geldi. Atandığı görev zaten kızak bir görevdi. Yaptığı bir iş yoktu. Bir hafta uğramasa kimse arayıp sormazdı.
 Biraz kendine gelince memleketine gidip kafayı toplamayı  düşündü. İlçesine geldiğinde de kendisine duyulan eski saygı ve hürmetin olmadığını fark etti.
    Birden eski günler geldi aklına ,mutlu günler....  dervişle geçirdiği günler. Doğru dervişin evine gitti. Derviş onu güzel karşıladı. Fakat "hoş geldiniz ...bey" diye gayet resmi bir hitapla karşıladı. Tanıdı bir amirle konuşuyormuş gibi konuştu derviş. Daha doğrusu fazla konuşmadı. Nasılsınız, geçmiş olsun, üzüldüm gibi kısa cümlelerle birkaç cümle söyledi.
    Arkadaşı dayanamadı. Yoksa sende mi inandın iftiralara? Niye soğuk davranıyorsun? Bizler dost değil miydik? diye sordu.
   Derviş acı acı gülümsedi. Bakın ...bey! Sizinle kaç senedir irtibatımız yok biliyor musunuz? diye cevapladı.
   Arkadaşı, işlerinin yoğunluğunu falan söyledi. Fakat kendisi de inanmıyordu söylediğine.
Derviş arkadaşının yüzüne biraz acıma hissiyle baktı, başını eğdi ve dedi ki.
"Biz dostlarımıza dost kalabildiklerimize elbette güveniriz.
Toprağı severim, zaten toprak olacağız. Lakin bize teyemmüm toprağı muamelesi yapılmasını kabul edemeyiz". Sonra sustu bir daha konuşmadı. Arkadaşı toprak meselesini pek anlayamadı. Ne alakası vardı dostlukla toprağın. Zaten toprakla ilgili bir mesele de geçmemişti aralarında. "Acaba psikolojik problem mi yaşıyor derviş" diye düşündü. Aradığı samimiyeti ve ilgiyi göremeyip müsaade isteyip ayrıldı.
      Yolda dervişin konuştuğu toprak mevzusunu düşündü hep.  teyemmüm toprağını. Sonra birden kafasında bir şeyler ışıldadı.
 Teyemmüm temiz topraktan alınırdı. Fakat ne zaman alınırdı?  Su olmadığı durumlarda. Abdest almak için asıl olan suydu. Su olduğunda kimse teyemmüm için toprak aramazdı.
   Arkadaşı bunu anladığında, bürokrat olduktan sonra çevresinin nasıl değiştiğini ve samimi arkadaşı dervişle irtibatın önce azalıp sonra koptuğunu bunu da kendisi tarafından yapıldığını hatırladı. Yaptıklarından utandı. Kendi kendine şöyle mırıldanıyordu.
   Evet dostum sen teyemmüm toprağı değilsin. Sen belki en kaliteli sular arasındasın. Fakat makam-mevki beni sarhoş etti. Öyle ki sahte dost ile gerçeğini ayıramaz olduk. Ta ki sarhoşluktan ayana kadar.
  

SONRA HALLEDERİZ.

SONRA HALLEDERİZ.

Dostluklara, arkadaşlıklara en çok zarar veren şeylerden birisi de "sonra hallederiz" sözü veya düşüncesidir.

Belki sizler de benzer durumlara şahit olmuşsunuzdur. Mesela:

Dostlar birbirleriyle alış veriş yaparlar. Satın alan kişi sorar:

Bunun ücreti ne kadar?

Cevap:

-Sonra hallederiz...

İki tanıdık veya dost biri birine iş yaptırır. Ayıp olur düşüncesiyle işin ücretini konuşmazlar. Sonra hallederiz diye düşünülür. Bazen de iş bitince sorulur.

- Borcumuz?

Cevap:

-Ne acelesi var sonra hallederiz.

Bir-kaç arkadaş bir araya gelip birlikte iş yapmaya karar verirler. Ortaklığın ana konularını görüşürler, fakat ayıp olur düşüncesiyle veya ihmalkarlıktan, işin detaylarını konuşmazlar.

Şöyle düşünülür:

"Sonra hallederiz."

Fakat, genellikle hallolmaz. Hallolmadığı gibi, dostluklara arkadaşlıklara halel (zarar) gelir. Hatta, kırgınlıklara, dargınlıklara, kavgalara sebep olabilir..

Halbuki çözüm basittir.

Sonraya bırakmadan halletmek (çözüme kavuşturmak). Sonra hall olunacak bir mesele olsa dahi şartlarını, fiyatını karara bağlamak.

Yüce Dinimiz de yapılacak işlerin veya alışverişin şartlarının ve fiyatının alış veriş esnasında belirlenmesini bizden talep eder.